Rasy

Wyhodowano wiele ras koni. Najpopularniejsze to:

Polskie rasy koni:

Siodla

Jak dobrać siodło?

Prawidłowo dobrane siodło, sprawia, że koń nie odczuwa dyskomfortu i bólu i umożliwia jeźdźcowi prawidłowy dosiad. Budowa anatomiczna konia sprawia, że w momencie gdy zakładamy siodło na grzbiet , zatrzymuje się ono w najlepszym jego miejscu. Istotnym czynnikiem przy wyborze prawidłowego siodła jest szerokość i kształt kłębu konia.

Jak dopasować siodło?

Przykladem dla nas będzie siodło wszechstronnego użytku: zaczynając od kłebu, przesuwamy je w kierunku zadu i wówczas siodło powinno samo się zatrzymać. Nie powinno ono być zbytnio z przodu. Patrząc na konia ( który powinien stać prosto na równym podłożu) możemy ocenić wzrokowo czy siodło jest dobrze położone. Jego najgłębszy punkt siedziska, powinien znajdowac się pośrodku odległości pomiędzy łekim przednim a tylnym, przy czym, łęk tylny powinien znajdować się nieco wyżej od przedniego ( około 2-5 cm). Można to sprawdzić także w inny sposób. Do przestrzeni między kłębem a łękim przednim wsuwamy palce- gdy siodło leży prawidłowo, mieszczą się dwa palce. Kłąb powinien być objęty z obu stron przez boczne poduszki łeku przedniego. Gdy łęk tylni jest zbyt nisko w stosuku do przedniego, źle ułoży sie ciężar jeźdźca- będzie siedział on zbytnio w tyle, co obciążą słąbszą część grzbietu konia. Krępuje to ruchy konia, zniechęca do swobodnego ruchu. Tak dopasowane siodło dodatkowo sprzyja wadliwej pozycji jeźdżca, zwanej dosiadem fotelowym. Nie pomoże podkłądanie pod tylni  łęk podkładów, najprościej i najzdrowiej jest zmienić siodło by dopasiować je do konkretnej budowy konia.

Gdy siodło lezy za blisko kłębu, łęk tylni jest zbyt wysoko w stosunku do przedniego. Często dzieje się tak, gdy siodło jest zbyt szerokie dla konia. Odwrotnym problemem jest siedzisko zbyt małe. Wiąże się to z dyskomfortem jeźdźca. Kształt kłębu z wgłębieniami z obu stron, wymaga zastosowania siodła z łękiem przednim, który ma krótsze poduszki.Długie poduszki są wskazane, gdy kłąb od góry w kieunku łopatek jest prosty.

 

Konie

Konik polski

Konik polski

Źrebię (Stacja Doświadczalna w Stobnicy)

Konik polskipolska rasa konia późno dojrzewającego (3–5 lat) w typie kuca, długowiecznego, odpornego na choroby i trudne warunki utrzymania. Koniki polskie mają twardy róg kopytowy, pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu.

Historia

Dzikimi przodkami koników polskich były tarpany, podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Około 1806 roku, z powodu panującej biedy, zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja[1].

„Pierwsze próby prowadzenia zorganizowanej hodowli koni prymitywnych, nazwanych konikami polskimi, zostały podjęte w Polsce w 1923 roku, w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim i w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze, należącym do Liceum Krzemienieckiego .

Profesor Tadeusz Vetulani wprowadził nazwę „konik polski”, wysunął także hipotezę o istnieniu odmiany leśnej tarpana. Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach rezerwatowych w Puszczy Białowieskiej[1]. We wrześniu 1939 roku stado liczyło 40 sztuk. W okresie II wojny światowej Niemcy zrabowali konie i wywieźli je do Rzeszy na potrzeby badań prowadzonych przez naukowców niemieckich.

Po zakończeniu wojny rozpoczęto odbudowę hodowli z udziałem nielicznych koników rozproszonych po kraju i rewindykowanych z Niemiec (poza stadem białowieskim). W roku 1949 uruchomiono stadninę w Popielnie. W roku 1952 trafiła tam również grupka koników z Białowieży. W 1955 roku stadninę w Popielnie przejęła Polska Akademia Nauk, następnie podjęto przerwany eksperyment prof. Vetulaniego.

Pokrój

Cechy pokroju:

  • wysokość w kłębie koni dorosłych (klacze i ogiery): 130 – 140 cm;
  • obwód klatki piersiowej: wartości minimalne koni dorosłych (klacze i ogiery) – 165 cm;
  • obwód nadpęcia, wartości minimalne koni dorosłych: klacze – 16,5 cm, ogiery – 17,5 cm;
  • masa ciała 300 – 400 kg;

Mały wzrost, silna i krępa budowa; prymitywna, ciężka głowa; szyja krótka i nisko osadzona, prosta; mało wyraźny kłąb, głęboka klatka piersiowa, zad ścięty, obfita czarna grzywa i ogon z nielicznymi jasnymi włosami, umaszczenie myszate, czarna pręga grzbietowa, pręgi na kończynach, rzadko występuje pręga łopatkowa. Kopyta nieduże i mocne. Klacze są mniejsze od ogierów.

Użytkowanie

Współcześnie koniki polskie użytkuje się przede wszystkim:

  • jako konie wierzchowe, zwłaszcza w rekreacji – w rajdach i wycieczkach konnych,
  • w hipoterapii – ze względu na charakter i pokrój,
  • w lekkich zaprzęgach,
  • w hodowli, jako rezerwa genetyczna,
  • w pielęgnacji krajobrazu poprzez wypasanie.

Hodowla

Rasa konik polski wykazuje bardzo duże podobieństwo do wymarłego dzikiego konia tarpana, lecz nie jest genetycznie tą samą rasą (chociaż poza Polską, koniki polskie bywają określane mianem tarpan).

Głównymi ośrodkami hodowlanymi są:

Chody konia

Wśród naturalnych chodów konia rozróżnia się (w kolejności według prędkości):

Kłus wyciągnięty w wykonaniu siwego ogiera rasy andaluzyjskiej